Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Duo Reges: constructio interrete. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Falli igitur possumus.

Sed plane dicit quod intellegit. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Ac tamen hic mallet non dolere. Minime vero, inquit ille, consentit. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sit enim idem caecus, debilis. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Istic sum, inquit. Si enim ad populum me vocas, eum. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Dici enim nihil potest verius.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.